Wspomnienia pokonkursowe

Dwie „Czarne polewki” musiałem – chciał nie chciał – wypić do dna. – Gorzkie to okropnie. Miodem musiałem się leczyć, przez parę dni. Ale już doszedłem do siebie.
Pierwszą mi zafundowało Jury Konkursu: „Na stulecie odzyskania niepodległości – modlitwa za Ojczyznę” zorganizowanego przez tygodnik Niedziela.
Drugą zaś Jury III-go OGÓLNOPOLSKIEGO KONKURSU POETYCKIEGO im. Józefa BURSEWICZA „O Złotą Metaforę” i „Metaforę Niepodległą” SZCZECIN 2018 zorganizowanego przez ZLP w Szczecinie.
A to moje utwory.
Zgłoszone do konkursu Niedzieli

                         Modlitwa o wybaczenie i opieką otoczenie
                     
                                    Matko Boska, Królowo Polski
                                    I Ty Chryste, nasz Królu i Panie
                                    Pokłon Wam składamy
                                    Za stuletnie przetrwanie
                                   
                                    Za sto lat niepodległości
                                    Mimo losowych przeciwności.
                                    Wybaczcie nam swawolenie
                                    I swawoli, z wolnością mylenie.
                                   
                                    Wspierajcie nas w każdej chwili
                                    Byśmy się, w wierze umocnili.
                                    Dzielcie się z nam swą miłością
                                    By Polska kwitła życzliwością.
                                   
                                    Dokarmiajcie nas, do syta zgodą
                                    Byśmy się stali zgodną trzodą.
                                    Źródła zwad niech powysychają
                                    I niezgody do mórz pospływają.                                                                                                 
                                                                     
                                    Matko Boska i Ty Synu Człowieczy
                                    Miejcie nas w swojej pieczy.
                                    I sprawcie, by gwiazdą przyszłości
                                    Były dwa przykazania miłości.
                                   
                                    Nie szczędźcie nam swych rad
                                    Przez kolejne sto, jak i tysiąc lat.
                                    Niech one nam drogę wytyczają
                                    A hasła – Bóg, Honor, Ojczyzna – ją
                                    oświetlają.

                                                         
                                                  Autor: Odmieniec
                                                  Kategoria wiekowa: 3) – dorośli powyżej 18 lat

                                         
                                                  Ufność w Bogu

                                          Niepodległości! Pani Miła!
                                          Obyś, jak najdłużej żyła
                                          – Aby te życzenia się spełniły
                                         Potrzebne Ci zdrowie i siły.

                                         Boże! Tobie ufamy
                                         I do Ciebie się zwracamy.
                                         W Tobie nasze upodobanie.
                                         – Stąd nasze, do Cię wołanie.

                                        Umocnij nas w wierze!
                                        Niech, z niej Naród siły bierze
                                        Do pokonania słabości
                                        I pielęgnacji Niepodległości.

                                        Niech Przykazania Twoje
                                        Będą lekarstwem na niepokoje.
                                        Jak będziemy Je przestrzegali
                                        W zgodzie będziemy trwali.

                                        Uczyń jeszcze, za nas Boże
                                        Czego nasza siła zmóc nie może.
                                        Chodzi o tego, zza biurka
                                        urzędniczego
                                        – By otwierał się na „ Kowalskiego”.
                                                                                                                 
                                                     Autor: Odmieniec
                                                  Kategoria wiekowa: 3) – dorośli powyżej 18 lat


Zgłoszone na  III OGÓLNOPOLSKI KONKURS POETYCKI im. Józefa BURSEWICZA


                           
                             Metafora  Niepodległa - 1         
     
                                     Wyznania
                             
                              Niepodległości!
                              Matko, naszej Wolności!
                              My – Twoje córy i syny
                              Wyznajemy nasze winy

                              Przed Tobą się korzymy
                              O ich wybaczenie prosimy.
                              Prosimy także – o Pani Miła
                              Byś nas, już nigdy nie opuściła.

                              Wyznajemy Ci – żebyś wiedziała.
                              – Należy Ci się Cześć i Chwała.
                              Gdyby wróg nastawał na Twe życie
                              Osłonimy Cię, swą piersią należcie.

                              Zadbamy o Twe ciało
                              By swą krasą zadziwiało.
                              Nie zabraknie Ci jadła i napoju.
                              – Kolejnych stu lat doczekasz w spokoju.

                             My Ciebie, nie tylko dokarmimy
                             Ale, jak matka swe dziecię, dopieścimy.
                             – Każdy Naród, który Cię ignoruje
                             Gorzko tego, potem żałuje.

                                                                                 
                                                                                Odmieniec


                                   Metafora  Niepodległa - 2
     
                                 Utrzymanie Niepodległości
                       
                        Niepodległość!
                        – Jak nie stać nas, na Jej utrzymanie
                       Opuszcza nas , udając się na wygnanie.
                       Utrzymanie Jej, to zadanie nie lada.
                       Niezadbana – na zdrowiu podupada.

                       Zwada Jej bardzo szkodzi.
                       Po zdradzie, długo do zdrowia przychodzi.
                       Lecz, gdy do nich swawolę dodamy
                       Niepodległość, na łopatki rozkładamy.

                       Jedynie wtrącenie, do więzienia swawoli
                       Odpierać ataki zła, nam pozwoli.
                       Tyle, że do tego zgody potrzeba
                       Niczym wody do rozczynu chleba.

                       Gdyby w miastach i siołach zgoda gościła
                       To Polski, nie opuściłyby, zdrowie i siła.
                       Wrogów zakusy byśmy w zarodku zdusili
                       I Niepodległością, nieprzerwanie się cieszyli.

                                                                           Odmieniec



                                     Metafora  Niepodległa - 3

                                    Uprawa Niepodległości
                         
                           Niepodległość! – Niczym zboże.
                           Na społecznej glebie, wyróść może.
                           Aby obfity plon wydała
                           Musi ją uprawić, społeczność cała.

                           Uruchamiajmy maszyny rolnicze
                           Zanim do trzech zliczę.
                           I do roboty – bracia – do roboty!
                           W uprawione pole posiejmy swe cnoty.

                           – Bo tylko zboża, z nasienia cnotliwego
                           Dojrzeją, do Państwa Niepodległego.
                           Gdy już państwo, niepodległym się stanie.
                           Konieczne – Niepodległości – dokarmianie.

                           Pamiętajmy! Ona dla zdrowia dobrego
                           Wymaga pokarmu uczuciowego.
                           Toteż, jak Ją całym sercem pokochamy
                           Niewoli, nigdy nie zaznamy.

                                                                         Odmieniec


                            O złotą metaforę - 1

                                               Widoki nieba
                                   
                                    W niebo spoglądamy.
                                    Gdy dla duszy jadła szukamy.
                                    Bo dusza, bez widoków nieba
                                    To jak ciało, bez chleba.

                                    W niebie Bóg mieszka – powiadają.
                                    Temu, ku niebu ręce wyciągają.
                                    Bo ludzie bez Boga
                                    Nie dojdą, nawet do proga.

                                    Jak o Bogu zapomnimy
                                    Diabła w lustrze zobaczymy.
                                    W nos nam się rozśmieje
                                    Aż nam mina zrzednieje.

                                    Potem nasze życie
                                    Obrzydzi należycie.
                                    – Błękitne niebo ujrzymy
                                    Jak diabła za kratki wsadzimy.

                                                                             Odmieniec


                       

                                      O złotą metaforę - 2

                                                     Przewidywania
                               
                                Po odwiedzinach głupoty
                                Spodziewaj się kumy – sromoty.
                                Zaś po wyrządzonej krzywdzie
                                Oczekuj zemsty, na swej przyzbie.
                                Jedynie eksport – pomocnej ręki
                                Umili życie, zmniejszając udręki.

                                                                        Odmieniec


                                 
                                           O złotą metaforę - 3

                                                      Polne kwiaty
                                   
                                     Zioła i kwiaty, na życzenie wiosny
                                     Rozkładają, barwny kobierzec miłosny.
                                     Wszyscy, na nim się kochają
                                     Choć, nie zawsze się jednają.

                                    Bywa, kwiat, kwiatka pyta ludzkim
                                    głosem
                                    – Co tam mruczysz, Se pod nosem?
                                    To nie ja, tylko sąsiad – bratek.
                                    Mówił mi, że ty masz, sporo latek.
                                   
                                    A ja chciałam z tobą
                                    Poflirtować, jak z młodą osobą.
                                    Chciałam pomrugać oczkami
                                    Przytulić się – do Cię – płatkami.

                                    Wiesz – my stokrotki
                                    Mamy, różne ciągotki.
                                    Ale ty? – Chocieś kolorowy
                                    Jesteś – ponoć – wielowiekowy.

                                    Krokus – bo to jego się tyczyło
                                    Spłonął i uśmiechnął się miło.
                                    Rzekłszy – ja w każdą wiosnę
                                    Odradzam się i na nowo rosnę.

                                    Więc zachęcam Cię – moja miła
                                    Byś się do mnie przytuliła.

Modlitwy zgłoszone do konkursu tygodnika "Niedziela"

Modlitwa o wybaczenie i opieką otoczenie

Matko Boska, Królowo Polski
I Ty Chryste, nasz Królu i Panie
Pokłon Wam składamy
Za stuletnie przetrwanie

Za sto lat niepodległości
Mimo losowych przeciwności.
Wybaczcie nam swawolenie
I swawoli, z wolnością mylenie.

Wspierajcie nas w każdej chwili
Byśmy się, w wierze umocnili.
Dzielcie się z nam swą miłością
By Polska kwitła życzliwością.

Dokarmiajcie nas, do syta zgodą
Byśmy się stali zgodną trzodą.
Źródła zwad niech powysychają
I niezgody do mórz pospływają.

Matko Boska i Ty Synu Człowieczy
Miejcie nas w swojej pieczy.
I sprawcie, by gwiazdą przyszłości
Były dwa przykazania miłości.

Nie szczędźcie nam swych rad
Przez kolejne sto, jak i tysiąc lat.
Niech one nam drogę wytyczają
A hasła – Bóg, Honor, Ojczyzna – ją oświetlają.

Autor: Odmieniec
Kategoria wiekowa: 3) – dorośli powyżej 18 lat

      Ufność w Bogu

Niepodległości! Pani Miła!
Obyś, jak najdłużej żyła
– Aby te życzenia się spełniły
Potrzebne Ci zdrowie i siły.

Boże! Tobie ufamy
I do Ciebie się zwracamy.
W Tobie nasze upodobanie.
– Stąd nasze, do Cię wołanie.

Umocnij nas w wierze!
Niech, z niej Naród siły bierze
Do pokonania słabości
I pielęgnacji Niepodległości.

Niech Przykazania Twoje
Będą lekarstwem na niepokoje.
Jak będziemy Je przestrzegali
W zgodzie będziemy trwali.

Uczyń jeszcze, za nas Boże
Czego nasza siła zmóc nie może.
Chodzi o tego, zza biurka urzędniczego
– By otwierał się na „ Kowalskiego”.

Autor: Odmieniec
Kategoria wiekowa: 3) – dorośli powyżej 18 lat