Zawiadomienie

W niedzielę 22.09.2019 r. o godz. 19:00 w sali domu parafialnego odbędzie się wieczór autorskiej poezji patriotyczno-religijnej z okazji 80. rocznicy wybuchu II Wojny Światowej. Widzowie i autorzy mile widziani. Parafia Rzymskokatolicka pw. Miłosierdzia Bożego mieści się przy ul. Przyjaciół Żołnierza 45 w Szczecinie.

Postrzeganie prawa

Postrzeganie prawa

Wbrew powszechnemu mniemaniu

Utwierdzam się w przekonaniu

Że prawo także służy

Do utrudniania ziemskiej podróży.

Sędziowie bojąc się skrzywdzonych odwetu

Chadzają w przyłbicach immunitetu.

Bezkarnie pomiatają podsądnymi

Wysługując się artykułami prawnymi

Które preparują, na swoje potrzeby

Wrzucając, jako truciznę do społecznej gleby.

– No i społeczność, która na niej wyrosła

Nie może się obejść bez prawnego „posła”.

Ten, za swe posłannictwo pobiera gażę

I bywa, że pokrzywdzonemu drzwi pokaże.

Krzywda zaś lubuje się w rewanżowaniu

Tyle, że po dłuższym nawarstwianiu.

Po wezbraniu, z brzegów występuje

I spienioną, krwawą falą atakuje.

Śmiem twierdzić, że pokrętne prawo i sądy

Sprowadzą na nas dzień sądny.

O życiu kolejny raz

No cóż? – Życie różne wieńce plecie.

Barw i doznań wiele dostarcza nam.

Nie licząc się z naszymi potrzebami

Ani zważając na to, jak się mamy.

– Chciałoby się wiecznie żyć!

Lecz cieniutka jest życia nić.

Do tego – psotnik – czas ….?

Ten – raz rany leczy

Innym razem rozdrapuje

– Najczęściej nas zaskakuje.

Toteż nie wiadomo, moi mili

Czy kolejna chwila nam życie umili?

Czy nić życia ciągłość zachowa

Czy bliskich grono nas pochowa?

– Pewnie z powodu tylu niepewności

Nie leczymy swoich przypadłości?

– Te w głowie mącą

Za gardło ściskają

Ale i przyjemności dostarczają.

Nie żyłoby się, z nimi tak źle

Ale każda z nich, co innego chce.

Gdybyśmy mogli ich zachciewajki pogodzić

Nie musielibyśmy, wcale życia słodzić.

Każda z nich, jednak swoim życiem żyje

Nie martwiąc się, co je czyje.

A do tego codzienna egzystencja, szara

O zaspokojenie swych potrzeb się stara.

Wiatr czasem zimny w oczy wieje

Złośliwiec, znowu ci, w nos się zaśmieje.

Żywe kamienie wyrosną na drodze

Albo zapadnie się klepka w podłodze.

Los niejeden figiel spłata

– Na czas nie wpłynie wypłata.

Obojętnie, w dzień, czy o zmroku

Stąpniesz w gówno – dając kroku.

Jak widać, nie tylko z naszych przypadłości

Wypływają – życia – przeciwności.

Zatem, co by zrobić wypadało

By nam się, w życiu lepiej układało?

Niestety! Nie ma na to odpowiedzi.

Bo każdy, z życiem się biedzi.

Tak już jest w doczesności

Że nie samo dobro u nas gości.

Zło, choć nieproszone, do stołu siada

I smakowitości podjada.

A Kisz! A Kisz!

Widzicie!?. Lata wokół mnie

A nawet przytula się.

Zło to, wyjątkowo namolna sztuka.

Ono i dziurę w całym wyszuka.

Jakbyśmy je przegnać zdołali

To będzie nam szkodzić z oddali.

– A może, jak machniemy ręką na nie

To dobro chętniej z nami pozostanie?

No i…. – jego strzały z daleka

Nie będą tak bolesne dla człowieka.

Nowa Unia Europejska

Moja propozycja brzmi: Utwórzmy nową „Zjednoczoną Europę Wolnych Państw” w której należałoby:

– Odstąpić od wspólnej waluty - zlikwidować strefę Euro

– Utrzymać  i wzmocnić działalność Trybunału Praw Człowieka

– Utrzymać swobody przemieszczania się w obrębie Unii

– Wprowadzić ułatwienia do swobodnego łączenia, zrzeszania się, swobodnej współpracy różnych organizacji prawnych i gospodarczych w ramach konstytucyjnych uregulowań poszczególnych państw

– Zawrzeć Pakt o Nieagresji, którego stabilności niech  strzeże Pakt Północnoatlantycki NATO

Niech się ludzie zrzeszają. Niech zawierają ze sobą porozumienia, sami, bez „URZĘDASÓW”.

Uzdrawianie „Strefy Euro” to tak jakby ktoś usilnie zabiegał o wyleczenie nowotworu, który doprowadził do stanu krytycznego organ, który sam go we własnym organizmie zaflancował.

Uwierzcie mi. Unia Europejska w obecnym wydaniu nie przetrwa próby czasu. Ten biurokratyczny moloch, za bardzo się obżera, ma za dużo cholesterolu w swym organizmie, za duży bebech i do tego nieustające zatwardzenie.  

Rzepki skrobanie

Przysłowie mówi: Każdy sobie rzepkę skrobie.

Ja reaguję: Najlepiej byśmy się zachowali

Gdybyśmy, na jednej poprzestawali.

Lecz rzadko kto – zacząwszy skrobanie

Na jednej rzepce poprzestanie.

Zazwyczaj, tak długo skrobiemy

Póki nie pomrzemy.

– A może to …..

Czynność zwaną – „rzepki skrobanie”

Należy utożsamić z życia podtrzymywaniem?

Zauważyć by się, w tym miejscu należało
– O życiu wiemy zbyt mało.

Bo gdy zawadzimy o życia podtrzymanie

W ślad za tym jawi się pytanie.

No bo… No bo… – słyszeć się daje

Bo życie to niczym dalekie kraje

Których, na oczy nie ujrzymy

Lecz barwne opowieści, ciągle o nich słyszymy.

Rzepki skrobanie i barwnych opowieści słuchanie.

– Nie sposób uznać, za życia podtrzymywanie.

Ale….? – Jak to wyżej pisałem

Też swoją rzepkę, od czasu do czasu poskrobałem

Co prawda, tę kolanową.

– Czy ona jest jednak tą przysłowiową?

Któż to wie? – rzec by należało.

Przysłowie o tym nie wspomniało.

Skrobać można – kolanową

A także, tę – ogrodową.

Choć obie, ze sobą nie mają nic wspólnego

– Osobnego miana nie mają nadanego.

Czy to ważne, która rzepka jest przysłowiowa?

Ważne, by zrozumiała była jego wymowa.

O odpowiedź dopomina się pytanie:

Czy rzepki skrobanie to dobre zachowanie?

– Niby trza, o siebie dbać.

Grabiami, do siebie ciągać.

Ale co powie – choćby – drzewo

Gdy nie zadbamy o niego?

A jest jeszcze – naokoło – wiele rzeczy

I jedna przez drugą skrzeczy:

Ja teeeż, ja teeeeż bym chciała

Dostać więcej jadła – bym wzrastała.

Jednak ci, od rzepek skrobania

Głusi są na – wszelkich rzeczy – wołania.

Toteż z szumu zaniedbanych drzew

Niesie się ubolewania zew

– Pustynią! Pustynią stanie się świat

Za niedługo! – Może już za parę lat

Jeśli swą rzepkę, do upadłego będziecie skrobali

A o dobre samopoczuciu reszty nie zabiegali.

Pożegnanie Sabiny Konieczek

Pożegnanie Sabiny Konieczek 

Uzupełnienie Hymnu Polski

Proponuję uzupełnienie Polskiego Hymnu Narodowego o zwrotkę:

Dopomóż nam, w tym - prosimy Cię Boże

Czego nasza siła zmóc nie może.

Spraw by ten, zza biurka urzędniczego

– Otwierał się na potrzeby „ Kowalskiego”

Potęga

Czym jest!?

Powiedziałbym ….. ?

– Określeniem stanu rzeczy

Który słabszego niweczy.

Ujrzawszy ją na horyzoncie

O wzrost środków, na swym koncie

Z łapczywością zabiegamy

– Przeróżnymi sposobami.

Bo gdy w pieniądz ją się obłoży

Lśni wszelkimi barwami zorzy.

Wspaniałości przed oczyma roztacza

Które, z uczciwego czynią krętacza.

Ów, gdy się przed innych wysforuje

Wyrzutów sumienia nie czuje.

– Nie zauważa, że potęga

W kołowrót go wprzęga.

Kołowrót, co swymi trybami

Rozszarpie,  niczym zwierz zębami

Takich, którzy się zapamiętali

I na zabój w potędze zakochali.

 Taaka jest potęgi natura!

– Wciąga, niczym czarna dziura.

Chcesz się ustrzec przed potęgą?

 – Sięgnij po miłość – prawą ręką.

Miłość! – Ona, jedyna!

Przed potęgą karku nie zgina.

Proste! Jak byśmy się miłowali

Z potęgą byśmy się nie bratali.

– Chodząc ze sobą pod rękę

Pokonalibyśmy też udrękę!

Wtedy niebo by się rozjaśniło

I potęgę z mamoną oślepiło

A my pokonawszy, te zarazy obie

Na Amen złożyli je w grobie!

Potem ich piedestał umaili

I Miłość, na ich miejscu usadzili.

– Sami powiedzcie!

Czyż ona nie więcej znaczy

Od wszelakich bomb i kartaczy?

–Toż to ona zniewala

Tak inteligenta jak i drwala.

A gdy uśmiechem ją się zaprawi

To nawet diabła rogów pozbawi.

Zło - powtórka sprzed dwóch lat

W porę postu, przed Wielką Nocą
Zastanówmy się, nad - złego - mocą.

Już tylu się do niego dobierało.

Lecz ono istnieje - jako istniało.

Lekceważącą minę przybiera

I jak doskwierało tak doskwiera.

Wielu z nas, nie raz je widziało

Jak z dobrem, przy jednym stole biesiadowało.

Czasem, też go ujrzymy

Jak w lustro spojrzymy.

Zdaję się, że nie odstępuje człowieka

Nawet, gdy on przed nim ucieka.

Nie ma dlań pory, tak dnia, jak i roku.

Szkodzi, judzi, tak w południe jak i o zmroku.

Czy to jesień, lato, wiosna, zima

- Zawsze, różnych sposobów się ima

I wysyła, swoje destrukcji siły

Aby ład boży, nieustannie burzyły.

Choć napojów i posiłków nie przyjmuje

To i bez nich, wyśmienicie się czuje.

Destrukcji siły, tak wielką moc mają

Że nawet planetami potrząchają.

Szybkość ich działania, porównać się da

Do pioruna padającego, z jasnego nieba.

Przy tych wszystkich, zła podłościach

Trza by wspomnieć o zła relatywnościach.

Ono jak kameleon barwy swoje zmienia.

No i ze złego - bywa - w dobro się przemienia.

O odmienności zła przekonywać nie trzeba.

Jednemu będzie głodem, drugiemu kromką chleba.

Gubiącemu portfel z forsą - zaszkodziło.

Znalazcę zaś usieszyło.

Silnego cieszy, słabszego wykorzystywanie.

Słabszemu, nie w smak, nim się wysługiwanie.

Wczasowicz uciechę ma z pogodnego nieba.

Rolnik w tym upatruje niedobory chleba.

- No bo jak żytka deszczyk nie podleje

To na nic zasiew - żytko zmarnieje.

Weźmy drapieżnika - ten dobrze się czuje

Gdy zajączka, czy sarenkę upoluje.

Ludzie też, gdyby zwierząt nie mordowali

To by, często głodem przymierali.

Więcej przykładów przywoływać nie muszę

Na to, że zło ma dwie dusze.

- Jedna, nim na stałe pozostała

Druga dwa oblicza przybrała.

Toteż często się przydarza

Że jednym dokucza, a drugim dogadza.

Gdybym tak zechciał ucieleśnić zło

To bym powiedział:

Zło to jest osoba ta

Która bliźniego za nic ma

Która go do niecnych celów wykorzystuje.

A jak mu się nie podoba - zamorduje.

Np. zło ucieleśnione w niemieckim wydaniu

Nie poprzestało na zwykłej śmierci zadawaniu.

Jemu taka śmierć się podobała

W której osoba ludzka oktopnie cieriała.

Choć tak, na dobre, gdy mu się przyjrzymy

U wielu go sprzed, jak i w nas zobaczymy.

Ono, nawet w Raju na drzewie siedziało

I Ewę, do zerwania jabłuszka zachęcało.

Już po zmartwych powstaniu Chrystusa Pana

Postać zła, z różnorodności szat była znana.

Nawet płomienne suknie stosów przywdziewała.

A także, krzyżackie habity, na się zakładała.

Pod palmami Ameryki się zadomowiła

I ludność tubylczą, chrześcijańską ręką batożyła.

Dzisiaj także, gdzie byśmy nie spojrzeli

Nie ujrzymy, czystej uczucia bieli.

Zewsząd strużki zła wypływają

I ludzi, płynącą w nich podłością zarażają.

Zło, niczym kamień syzyfowy

Nieustannie spada na ludzkie głowy.

Na krok człowieka nie odstępuje

I przeciw dobru go buntuje.

Żydzi przeciw Chrystusowi się zbuntowali

- Choć prawdę głosił, jednak Go ukrzyżowali.

Wydawać by się mogło, że zło zatryumfowało.

- Nie! pokonać Chrystusa mu się nie udało.

Chrystus, w trzy dni z martwych powstaje

A Jego życie zaczątek Chrześcijaństwu daje.

Chrześcijaństwo także złu ulegało i ulega.

Choć początek bierze, prosto z nieba.

Wszak Chrystus-Bóg, temu porzucił niebieskie trony

By człowiek, nie czuł się, w odmętach zła pozostawiony.

By człowiek uwierzył, w miłość Syna Bożego

Który z nieba zstępuje by wesprzeć słabości jego.

By człowiek uwierzył, że złego

Nie da się wyeliminować z życia doczesnego.

Chciał nie chciał, zła, z życia nie przepędzimy.

Widocznie posiada ono moc, której sam Bóg

Choć wszechmocny, nie zmógł.

Temu, dla zgodnego i godnego bytowania

Występuje konieczność, ciągłego z nim zmagania.

Słyszy się też głosy, że zło, to dopust boży

By ludziom, życiowe trudności mnożył.

W takim razie, otwarcie powiedzieć by trzeba

Że zło, nie z piekła jest rodem, lecz z nieba.

- Oj! coś mi się chyba poplątało.

Kończę! - Oby tylko to się na coś zdało?

Aleeeeeeeeeee............................................

Niech mi ktoś odpowie, jak to się dzieje

Że - mimo wszystko - świat, istnieje?

Siedzenie

Tak się zastanawiam!

– Czy siedzenie

Przynosi nam zadowolenie?

– Ależ ze mnie głupek!

To pytanie, niczym z ankiety.

„Siedzenie” – to niczym gałązka

Na rosochatym drzewie.

Gdyby jednak, ktoś zapytał mnie

– Czemu, tego pytania czepiam się?

Odpowiem: To nie ja!

To ono woła o doprecyzowanie.

– Wszak siedzieć można na miotle

Ale i na rozgrzanym kotle.

I to, na tym nie koniec.

Nawet pole widzenia

Zależy od miejsca siedzenia.

Miejsc mamy bez liku

Usiąść – niemal – wszędzie możemy.

Lecz rzadko miejsce zagrzejemy.

Czego się tak wiercisz?

– Belfer zapytuje.

Nic nie rzekłszy

Spuszczasz głowę wstydliwie

A w niej myśl, figlarnie woła:

Coś mnie w dupę kłuje.

On niczym wróbelek skacze

Z gałązki na gałąź – powiadają

O tych, co często miejsce zmieniają.

Często jak o siedzeniach mowa

To i atmosfera staje się niezdrowa.

Bo to ci, jaka by nie była kasta

Do swych stołków, wprost przyrasta.

– Choć prawdę rzekłszy

Robotę swą pieprzy.

A do tego wszystkiego

Olewa człeka zwykłego.

Puszy się, niczym ogon pawi

Głosząc, że diabła rogów pozbawi.

Ale tak w samej rzeczy

Nie ma go w szeregach odsieczy

Co zło, za rogi chwycić usiłuje

Choć ciągle jej tchu brakuje.

Niechybnie rzec by trzeba:

Jeden z drugim – zasiedziały

To najczęściej drań niemały.

Swych interesów pilnuje

Społeczeństwo zaś indoktrynuje.

Jednych na drugich napuszcza

Ciesząc się, gdy żre się tłuszcza.

– Ta, nim się połapie, co jest grane

Może mieć we krwi ręce ubabrane.

Gdzie odsiecz? – Na boku stoi.

– Zadane jej w tłumie rany goi.

Znowu dużo wody upłynie

Nim się uspokoi, w życia głębinie.

Ptaszek na gałązce siedzi

Perz i kąkol w zbożu

Mucha na jadle siada

Kierowca za kierownicą

Na koźle – woźnica

Lotnik, za sterem samolotu

Wszyscy!

Za stołami zasiadamy

Gdy obiad spożywamy.

Siedzenie w naszym życiu

To czynność, której nie tylko

Że wiele czasu poświęcamy.

Ale też, z nią się borykamy.

Z jednej strony dobrze by było

By władcę wysoko się usadziło.

Bo jak kto siedzi wysoko

Daleko sięga jego oko.

Z drugiej jednak strony

Możemy się poczuć pogardzeni

Patrząc z nizin na tego

– Nami zarządzającego.

Tym bardziej gdy mała ptaszyna

Zasiadłszy wysoko – orła zżyna.

I tak, i tak źle – sami widzicie!

Dobrze jest tylko - siedzącym przy korycie.

Siedzenie! Jak się masz?

– Pozwolę sobie zapytać Cię.

Co? Aha! Czy dobrze słyszę?

– Żeś skore nieść, tak odpocznienie

Jak i tyłka odgniecenie?

Noo! – To ja ci powiem że

Niemal każdy pierdzi w cię!