Zycie nasze i nasz świat

                                            

Jak żyć godnie i zgodnie?

– Oto jest pytanie!

Mimo tysięcy lat, życia istnienia

Nie znalazł się taki, co by odpowiedział na nie.

Wszelkie próby na niczym spełzają

Najczęściej, miast ułatwiać, życie utrudniają.

Wielu filozofów teorie opracowywało

– Każdą, życie negatywnie zweryfikowało.

Krzywda kwitnie wielobarwnym kwieciem.

Trujące owoce rozsiewa po całym świecie.

Zło patrząc na nią, pod wąsem się uśmiecha

– Krzywdy rozkwit to dla niego uciecha.

Wiele zadowolenia sprawia mu oglądanie

Krwawych jatek, z krzywdy wypływanie.

Radując się, podskakuje i ręce zaciera

Widząc jak człek z człeka skórę obdziera.

Często z boskiego dzieła strumień zła wypływa.

– Wspomnijmy, średniowieczne stosów łuczywa.

W imię Boga, nie tylko heretycy na nich płonęli.

– Podobno i tacy, co przed biskupem nie klęknęli.

 Przykazanie – „Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego”

W życiu to – „Nękaj go, aż koszula spadnie z niego”.

Wielu Słowa Bożego używa niczym szabli – do fechtowania.

Zamiast – jako drogowskazów życia – go używania.

Wspinanie się człowieka ponad innych głowy

To zwierzęcy instynkt, to jak dla drapieżnika łowy.

To pięcie się drzewa, do światła, po gałązkach sąsiada

Nikt nie pyta – wypada tak czynić, czy nie wypada?

Mamona i władza, ciemne okulary ludziom podtyka.

Żeby nie zauważali, jak krzywda kipi z „imbryka”.

Czyją jest wytyczna, do takich zachowań wiodąca?

– Jej nie usprawiedliwia nawet jasność światła słońca.

Powiadają – szuka się daleko tego, co jest bardzo blisko.

A przecież, wokół siebie mamy, niemal wszystko.

Wystarczyłoby, zamiast wzajemnego, się rozpychania

– Najzwyczajniej w świecie, Dekalogu przestrzegania.

Więc wydobądźmy z siebie dźwięk Jerychońskich Trąb.

By, w końcu rozsypał się – z krzywd – budowli zrąb.

Czy my – ludzie – na ten wyczyn się zdobędziemy?

Jeśli nie, to godnego i zgodnego życia nie zażyjemy.