O Jesieni

Jesień, to dziwna pora roku
Między dwoma porami stoi w rozkroku.
- Ni to lato, ni zima
Zdrów będzie, kto ją przetrzyma.
Ona, jakby lato opłakiwała
I zarazem zimy się bała.
Jednak - każdy z nas czuje
Że swą naturą nas częstuje.

                Wola jesieni

Pewnie to, co się dzieje w mej głowie

Jest z jesienią w zmowie.

Szarość i zwątpienie opanowały mnie

Nie pytając, czy tego chcę, czy nie.

– Jak to się ma do wolnej woli człowieka?

– On radości chwyta, a od smuty ucieka.

Widać, wolna wola to wymysł człowieczy.

Gadka – masz wolny wybór – to gadka od rzeczy.

Czuję łażące mi po plecach przypadki.

A wkoło „przyjaciół” przypinających łatki.

Albo, gdy chwycę się koła fortuny
Wtedy wołają za mną – to ten zakręcony.
Ale, czy to nie wietrzne pogody
Są źródłem i matkami niezgody?

– Człowiek ma tyle wolnej woli

Na ile mu „Panta Rhei” zezwoli!

Choć – zauważyć trzeba – nasza wolna wola

Tak całkiem nie jest ubezwłasnowolniona.

Boć człowiek, jako – także – stworzenie przypadkowe

Tworzy, z innymi przypadkami, korporacyjną zmowę.

No i na przebieg wydarzeń może wpływać jak one.

Więc jego ubezwłasnowolnienie nie jest przesądzone.

– Wygląda, jakby wolna wola chadzała wieloma ścieżkami.

Tyle tylko, że nie zawsze my je wytyczamy.

Na koniec moich dywagacji, jeszcze dodać trzeba

– Żadne dobro – samo – nie spadnie nam z nieba.