Ścieżki życia

Życie - choć nasze - chodzi swoimi ścieżkami

Nie licząc się z naszymi potrzebami.

Mimo to, każdego dnia świtaniem

Cieszymy się, jego nastaniem.

Przeżyć, jak najwięcej dni pragniemy.

 – Choć, czym nas obdarzą, nie wiemy.

– Już słyszę głosy za plecami:

Przesadzasz waść, z tymi pragnieniami.

Już nie jednemu żyć się odechciało

Jak mu życie, co dnia, cierpień dokładało.

Dobro i piękno, nie zawsze w życiu dominuje.

Bywa, że człek, sam sobie dołek wykopuje.

Prawda! Ziemia jest okrągła – powiadają.

Lecz doły i góry – nie tylko równiny – ją pokrywają.

Na drodze życia – wszyscy – tak bogaty, jak i ubogi

Napotyka przeróżne nierówności – uskoki i progi.

Rzadziej byśmy, o nie się potykali

Gdybyśmy ręka w rękę chadzali.

Toteż, miast wytrząsać się, za moimi plecami

Pracujcie nad, prostującymi ścieżki życia sposobami.

Coś mi się wydaje, że otaczające nas ciemności

Utrudniają poruszanie się w doczesności.

Czy oświaty lampionów, do głów powstawianie

Nie ułatwiło by nam, po doczesności poruszanie?